شاخه

هپاتیت B بر روی کبد تاثیر بسیار می گذارد از این رو باید در درمان ان سر سخت باشیم

هپاتیت B واقعیت

ویروس هپاتیت B یک ویروس DNA است که متعلق به خانواده ویروس های Hepadnaviridae است. ویروس هپاتیت B با ویروس هپاتیت A یا ویروس هپاتیت C ارتباط ندارد.
برخی از افراد مبتلا به هپاتیت B هرگز ویروس را تشخیص نمی دهند و به طور مداوم آلوده می شوند. تقریبا 2 میلیارد نفر در جهان دارای شواهدی از هپاتیت B گذشته یا حال هستند و 1.2 میلیون نفر در ایالات متحده آمریکا به طور هومیوپاتی مبتلا به هپاتیت B هستند. بسیاری از این افراد سالم هستند اما می توانند ویروس را به دیگران گسترش دهند.

عفونت هپاتیت B از طریق تماس جنسی، تماس با خون آلوده منتقل می شود (به عنوان مثال، از طریق سوزن های مشترک استفاده شده برای داروهای غیرقانونی، وریدی) و از مادر به کودک. هپاتیت B از طریق غذا، آب و یا تماس های گاه به گاه گسترش نمی یابد.
نشانگرهای سرولوژیک (خون) مخصوصا برای ویروس هپاتیت B برای تشخیص ویروس هپاتیت B استفاده می شود. آزمایش خون همچنین می تواند مرحله عفونت (گذشته یا حال) و افرادی که بیشترین خطر عوارض را دارند، شناسایی کند.

آسیب به کبد به وسیله ویروس هپاتیت B بوسیله پاسخ ایمنی بدن به بدن بدنبال تلاش برای از بین بردن ویروس است.
در ایالات متحده، بسیاری از بزرگسالان مبتلا به هپاتیت B قادر به پاک کردن ویروس و درمان خود از عفونت هستند. بزرگسالان باقی مانده مبتلا به هپاتیت B حاد به رشد هپاتیت B مبتلا هستند. کسانی که عفونت را در دوران کودکی به دست می آورند، بیشتر احتمال دارد که عفونت مزمن داشته باشند. هپاتیت B مزمن ممکن است به سیروز یا نارسایی کبد منجر شود. تقریبا 15 تا 25 درصد افراد مبتلا به عفونت مزمن، به علت عفونت، به طور زودگذر می میرند.

پیشرفت عفونت ویروسی هپاتیت B مزمن (به آرامی و به تدریج)، معمولا طی چندین دهه اتفاق می افتد. این دوره در درجه اول به وسیله سن عفونت ویروسی هپاتیت B و تعامل بین ویروس و سیستم ایمنی بدن تعیین می شود.
درمان با داروهای ضد ویروسی فعلی باعث کاهش تولید ویروسی در حدود 50 تا 90 درصد از بیماران مبتلا به هپاتیت B مزمن می شود. داروها همچنین در کاهش التهاب و بهبود آزمایش های خون موثر هستند. این می تواند عوارض مانند سیروز را تاخیر یا کاهش دهد. با این حال، تنها حدود نیمی از افرادی که تحت درمان قرار دارند، به سرکوب ویروسی پایدار دست می یابند، و عود بیماری رایج است. داروها عفونت را درمان نمی کنند.

پیوند کبد باید برای بیماران مبتلا به نارسایی احتقانی کبد به علت عفونت حاد (اولیه) یا سیروز پیشرفته مورد توجه قرار گیرد.
هپاتیت B از طریق واکسن قابل پیشگیری است. همه کودکان واکسن را دریافت می کنند. علاوه بر این، بزرگسالانی که در خطر ابتلا به هپاتیت B قرار دارند باید واکسینه شوند. افراد غیر واکسینه شده که در معرض هپاتیت B قرار دارند باید توسط یک پزشک ارزیابی شوند تا مشخص شود آیا آنها نیاز به خاصی از گلوبولین ایمنی (HBIG) دارند.

ترجمه : شاخه