ایرانی نیوز| مشهور است که امام حسین (ع) در روز سوم ماه شعبان سال چهارم هجری در مدینه به دنیا آمد، ولی اساسا در تاریخ ولادت او و فاصله سنی‌اش با برادرش امام حسن علیه السلام چندین نظر وجود دارد.

سال ولادت امام حسین (ع)

منابع حدیثی و تاریخی، سال ولادت امام حسین (ع) را مختلف گزارش کرده اند: سال سوم، چهارم، ششم و هفتم هجرت.

بر همین اساس مدّت عمر امام حسین (ع) نیز مورد اختلاف خواهد بود؛ لیکن بنابر اکثر منابع و مشهورترین روایات، سال ولادت امام حسین (ع) سال چهارم هجری است و عمر ایشان در وقت شهادت، 57 سال بوده است.

ماه ولادت امام حسین (ع)

منابع حدیثی و تاریخی، ماه ولادت امام حسین (ع) را مختلف گزارش کرده اند: سوم ماه شعبان، پنجم ماه شعبان، آخر ماه ربیع اوّل، سیزدهم ماه رمضان، پنجم ماه جمادی اوّل و پانزدهم ماه جمادی ثانی.

علّامه مجلسی، سوم ماه شعبان را مشهورتر می داند؛ لیکن تتبّع در منابع تاریخی و حدیثی، نشان می دهد که پنجم ماه شعبان، از شهرت بیشتری برخوردار است.

روز ولادت امام حسین (ع)

منابع حدیثی و تاریخی، روز ولادت امام حسین (ع) را مختلف گزارش کرده اند: سه شنبه و پنج شنبه. تعیین و یا ترجیح یکی از این دو نقل، دشوار است؛ زیرا نمی توان شاهدی بر آن، اقامه کرد.

نظریات مختلف درباره روز ولادت امام حسین (ع)

1- آخر ربیع الاول سال سوم هجری.

2- روز سه شنبه یا پنج شنبه سوم یا پنجم شعبان سال چهارم هجری؛ و ده ماه و بیست روز پس از تولد برادرش.

3- پنجم شعبان سال چهارم هجری.

4- پنج شنبه سوم شعبان سال چهارم هجری.

5- پنجم شعبان سال سوم هجری و 50 روز پس از ولادت امام حسن، نطفه‌ی مطهرش بسته شد.

6ـ فاصله او و برادرش 7 ماه و 10 روز بود.

7ـ آخر ربیع الاول سال سوم هجری و به روایتی پنج شنبه سیزدهم ماه رمضان.

8ـ پنجم جمادی الاول، با اختلاف سنی مدت 6 ماه.

نامگذاری امام حسین (ع)

امام حسین (ع) در شهر مدینه به دنیا آمد. پدر بزرگوار ایشان امام على (ع) و مادر ایشان حضرت فاطمه (س) سید زنان اهل عالم است. پس از آن که امام حسین (ع) به دنیا آمد پیامبر اکرم (ص) به على (ع) فرمود: چه نامى بر این فرزندم نهادى. ایشان عرض کرد ما در نام گذارى این فرزند بر شما پیشى نمى گیریم. پیامبر فرمود: من نیز در این نام گذارى بر خداوند سبقت نمى گیرم. پس از مدتى جبرئیل بر پیامبر نازل شد و عرضه داشت یا رسول الله خداوند به تو سلام مى رساند و مى فرماید نسبت على به تو بمانند نسبت هارون به موسى است پس فرزندت را به نام فرزند هارون بنام. پیامبر فرمود نام فرزند هارون چه بود جبرئیل عرض کرد «شبیر» پیامبر فرمود: زبان ما عربى است او را به عربى چه بنامم و جبرئیل گفت او را حسین بنام.

لطف پیامبر به امام حسین (ع)

رسول خدا علاقه بسیارى نسبت به ایشان و برادر عزیزشان امام حسن (ع) داشت به طورى که محبت خویش را به صورت علنى نسبت به آنان ابراز مى نمود بدین صورت که گاه از منبر به زیر آمده آنان را بوسیده و مجدداً از منبر بالا مى رفت و گاه آن دو را به دوش مى گرفت و با آنها به بازى مى پرداخت و گاه بدین صورت مى شد که حضرت در بین اصحاب نشسته بود و حسین (ع) وارد مى شد آنگاه حضرت رسول اکرم (ص) کلام خود را قطع مى نمود، برمى خاست و از او استقبال مى کرد. وى را به دوش گرفته و در دامان خود مى نشاند و مى فرمود: «انه مهجة قلبى».

در حکایت دیگرى از پیامبر اسلام (ص) نقل شده است که ایشان روزى حسین (ع) را در کوچه دید که با اطفال بازى مى کند. حضرت به سوى او رفت و دست خود را به طرف او دراز کرد ولى حسین (ع) از سویى به سویى دیگر مى گریخت تا این که پیامبر (ص) او را گرفت. آنگاه یک دست زیر چانه و دست دیگرش را بر سر حسین (ع) گذاشت و سپس لب هاى او را بوسید و فرمود: «من از حسین هستم و حسین از من است.»

و گاه این طور مى شد که حسین (ع) در سجده بر شانه پیامبر (ص) بالا مى رفت آن حضرت سجده خویش را طولانى مى کرد تا این که حسین به اختیار پایین بیاید اصحاب از طولانى شدن سجده سؤال مى کردند که آیا وحى شده است و حضرت مى فرمود: نه لیکن فرزندم (حسین) بر پشت من سوار شده بود.

و حکایت دیگر در فضل امام حسین (ع) این که روزى پیامبر طفلى را در کوچه دید. نشست و با او به مهربانى و لطف پرداخت. شخصى علت ملاطفت را سؤال نمود ایشان فرمود: «این طفل حسین مرا دوست دارد زیرا من دیدم که خاک قدم او را مى گرفت و به صورت خود مى مالید.»

روزهای سخت نوجوانی و جوانی امام حسین (ع)

امام حسین در حدود هفت سال داشت که جدش پیامبر در 28 صفر سال یازده هجرى از دنیا رفت. وى در سنین کودکى شاهد آن بود که یاران دیروز جدش حق مسلم پدرش را غصب نموده و از گرد وى پراکنده شده و وى را خانه نشین نمودند. وى در همان کودکى به همراه مادر و برادرش در طلب حق پدر مى کوشید و شبانه به در خانه انصار مى رفت و از آنان کمک طلب مى کرد.

در همان ایام در میان حزن رحلت جدش پیامبر و خانه نشینى پدر، مادر عزیزش که رنج بسیارى را تحمل کرده بود از دست داد.

حضرت بعد از رحلت پیامبر پیوسته به همراه پدر بزرگوارش بود چنانچه در جنگ هاى جمل، صفین و نهروان حضور داشت و در کنار پدر به جنگ با پیمان شکنان و ظالمان پرداخت از آن حضرت خطبه اى در جنگ صفین نقل شده است که در ضمن آن مردم را به جنگ ترغیب مى کردند. امام در همان مراحل مقدماتى صفین در گرفتن چشمه آب از دست شامیان نقش عمده داشت که امام على (ع) پس از آن فرمود: این اولین پیروزى به برکت حسین (ع) است.

و در ماجرایى دیگر وقتى عبیدالله بن عمر در صفین به امام گفت پدر تو قریش را چنین و چنان کرد. امام وى را متهم به پیروى از قاسطین کرده و فرمودند اینان به زور اسلام را قبول کردند اما در اصل مسلمان نشده اند.

ایشان 37 ساله بود که پدر بزرگوارشان در 21 رمضان سال 41 قمرى به شهادت رسیده و اهل بیت را به غمى جانگاه مبتلا نمودند.

امام حسین پس از شهادت پدر در کنار برادرش امام حسن (ع) بود و از سیاست هاى وى دفاع مى نمود، حتى پس از آن که او با معاویه بیعت کرد شیعیان کوفه همان روز صلح نزد او رفته و خواهان نقض صلح و قیام علیه معاویه شدند ولى ایشان نپذیرفت و بر ادامه صلح برادر تأکید نمود.

حضرت پس از شهادت امام حسن (ع) نیز در برابر درخواست هاى مکرر مردم عراق براى آمدن آن حضرت به کوفه مقاومت کرده و فرمودند تا معاویه زنده است نباید دست به اقدامى زد و این بدان معناست که امام در فاصله ده سال به اجبار حکومت معاویه را تحمل کرده بودند.